15 سال گذشت!

26 می 1999
بدون تردید، به یاد ماندنی ترین روز تاریخ منچستریونایتد در ورزشگاه نیوکمپ بارسلون رقم خورد. یونایتد پس از کسب دوگانه داخلی در انگلیس، در یک قدمی کسب اولین سه گانه تاریخ فوتبال انگلستان قرار داشت. از آن طرف، بایرن هم پس از قهرمانی در آلمان، برای کسب سه گانه دو فینال اروپا و حذفی آلمان را در پیش داشت( البته هر دو آنها را واگذار کرد.)

این سومین رویارویی دو تیم در آن فصل بود، در حالی که هر دو مصاف قبلی در مرحله گروهی با تساوی خاتمه یافته بود. در حالی که میزبان بازی فینال(بارسلونا) در همان گروه از گردونه رقابتها حذف شده بود. همچنین هر دو تیم به عنوان نائب قهرمان فصل پیش در لیگ داخلی به این رقابتها گام نهاده بودند و تیم پیروز تبدیل به اولین تیمی می شد که بدون قهرمانی در اروپا، لیگ داخلی و یا حتی جام حذفی داخلی کشورش در فصل قبل، عنوان قهرمانی اروپا را از آن خود می کرد.
قضاوت این دیدار بر عهده پیرلوییجی کولینای ایتالیایی بود، که بعدها از این دیدار به عنوان یکی از به یادماندنی ترین خاطرات دوران قضاوتش یاد کرد.
در مراحل حذفی هم، اینتر و یوونتوس ایتالیا تیم هایی بودند که به دست شیاطین سرخ حذف شدند.

ترکیب دو تیم در این دیدار:

آلکس فرگوسن برای این دیدار کاپیتان روی کین و نیز پل اسکولز را به دلیل محرومیت در اختیار نداشت، تا به اجبار از نیکی بات و دیوید بکام در مرکز خط هافبک خود استفاده کند، به این ترتیب رایان گیگز به راست آمد تا یسپر بلومکویست در سمت چپ خط میانی بازی کند. در خط دفاع هم یونایتد هنین برگ نروژی را به علت آسیب دیدگی در اختیار نداشت تا رونی جانسون زوج یاپ استام ( که به تازگی از مصدومیت برگشته بود) گردد. با غیبت روی کین، پیتر اشمایکل کاپیتان منچستر در این دیدار شد. در روی نیمکت هم رایموند وان در گوو(دروازه بان)، دیوید می، فیل نویل، وس براون، جاناتان گرینیگ، تدی شرینگهام و اوله گونار سولسشیر حضور داشتند.
از سوی دیگر، اوتمار هیتسفیلد ترکیب تیمش را دو روز قبل از بازی نهایی کرده بود. بایرن هم بیسنته لیزارازو دفاع چپ فرانسوی و جیوانی البر مهاجم برزیلی خود را به دلیل مصدومیت در اختیار نداشت. نکته جالب در مورد ترکیب بایرن حضور تنها یک بازیکن غیر آلمانی(ساموئل کوفور غنایی) در بین 11 نفر ابتدایی بود. در نیمکت هم حسن صالح حمیدزیچ بوسنایی و علی دایی دیگر غیر آلمانی های بایرن بودند.

جریان بازی:
بایرن بازی را خیلی خوب شروع کرد و در همان دقیقه 6 با ضربه کاشته ماریو باسلر به گل رسیدند. در ادامه یونایتد مالکیت توپ را از آن خود کرد، اما علیرغم تلاش خستگی ناپذیر بکام در میانه میدان، جای خالی اسکولز و کین به شدت احساس می شد. دفاع سازمان یافته بایرن هم مانع همکاری اندی کول و دوایت یورک می شد و ضد حملات خطرناک مونیخی ها بازی را برای کمچستر دشوار کرده بود.
در آغاز نیمه دوم هم بایرن توسط یانکر دروازه یونایتد را تهدید کرد، اما اشمایکل مانع گلزنی ژرمن ها شد. در ادامه شرینگهام جای بلومکویست را گرفت و مهمت شول جایگزین زیکلر شد. شول حتی نزدیک بود که بازی را 2-0 کند، اما ضربه او پس از برخورد به تیر در دستان اشمایکل قرار گرفت. فرگوسن 10 دقیقه مانده به پایان، سولسشیر را به جای اندی کول به زمین فرستاد و او بلافاصله جدی ترین موقعیت منچستر را با ضربه سر به سمت دروازه بایرن زد، که اولیور کام مانع گلزنی وی شد. یک دقیقه بعد ضربه قیچی برگردان کریستن یانکر به تیر افقی منچستر برخورد کرد. در 5 دقیقه پایانی دو یار تازه وارد یونایتد بارها کان را به واکنش وادار کردند، که نتیجه بخش نبود.

وقت اضافه نیمه دوم:
در حالی که داور چهارم سه دقیقه وقت اضافی را برای بازی اعلام می کرد، شیاطین سرخ صاحب یک ضربه پنالتی شدند. اشمایکل هم به محوطه جریمه بایرن هم آمد. بکام کرنر را روی سر اشمایکل انداخت و بعد دوایت یورک آن را به میان شلوغی فرستاد، تورستن فینک نتوانست توپ را به خوبی دور کند و شوت ضعیف گیگزی با پای راست در مقابل شرینگهام قرار گرفت تا او هم توپ را به گوشه دروازه بفرستد. گل در دقیقه 90:36 به ثمر رسید و به نظر می رسید که منچستر بازی را به وقتهای اضافه کشانده است.
تنها 30 ثانیه پس از شروع مجدد بازی، یونایتد مجددا صاحب ضربه کرنر شد. اشمایکل به دستور فرگوسن در دروازه ماند. سانتر بکام را شرینگهام با ضربه سر به سمت دروازه فرستاد و سولسشایر با حرکتی سریع توپ را به سقف دروازه بایرن کوبید و در دقیقه 92:17 بازی را 2-1 کرد. سولسشیر به مانند باسلر در ابتدای بازی با لغزیدن روی زانوهایش گل را جشن گرفت، قبل از اینکه بازیکنان، ذخیره ها و کادر مربیگری روی سر او آوار شوند.

بازی از سر گرفته شد، اما بازیکنان بایرن توان حرکت نداشتند و برای بلند شدن از زمین به کمک داور بازی نیاز داشتند. آنها شوکه شده بودند، بازی را که تا چند دقیقه پیش برده بودند، به شکلی حیرت انگیز واگذار کردند( هوادارن بایرن پیش از گل تساوی جشن قهرمانی گرفته بودند و حتی بر روی کاپ قهرمانی هم روبانهای بایرن مونیخ قرار گرفته بود تا برای مراسم اهدای جام آماده باشد.) یونایتد نتیجه را حفظ کرد و برای دومین بار قهرمان اروپا شد. لوتار ماتئوس کاپیتان بایرن که 10 دقیقه به پایان تعویض شده بود، همچون سال 1987 در برابر پورتو در رسیدن به جام ناکام ماند، تا تنها جام بزرگی باشد که هرگز آن را کسب نکرد.

در پایان عنوان بهترین بازیکن زمین به ماریو باسلر رسید، اما این الکس فرگوسن و پیتر اشمایکل بودند که با هم جام را بالای سر بردند.

بعد از بازی:
بازی به قدری غیر منتظره به پایان رسید، که موجب شگفتی لنارت یوهانسون رئیس وقت یوفا شد، وی که قبل از گل تساوی شرینگهام برای مراسم اهدای جام(که با روبان بایرن تزئین شده بود) از صندلی خود به پایین و به سمت داخل زمین حرکت کرده بود، وقتی از تونل خارج شد.گفت:” باورکردنی نیست، برنده ها در حال گریه کردن و بازنده ها مشغول رقص و شادی هستند.”
با قهرمانی در این جام، منچستر یونایتد اولین قهرمان انگلیسی اروپا بعد از محرومیت تیمهای انگلیسی به خاطر فاجعه هیسل بود و نیز اولین باشگاه انگلیسی شد که یک سه گانه بی نظیر(لیگ، حذفی و اروپا) را کسب می کرد. الکس فرگوسن هم به خاطر همین موفقیت بزرگ ، لقب «سر» را از ملکه انگلستان دریافت کرد. بسیاری از منچستر آن فصل به عنوان بهترین تیم باشگاهی تاریخ یاد می کنند.
این بازی، همچنین آخرین دیداری بود که پیتر اشمایکل دروازه بان افسانه ای منچستر برای این تیم به میدان رفت. سنگربان دانمارکی در طی 8 فصل حضور در اولد ترافورد 398 بازی انجام داد و البته یک گل هم به ثمر رساند! پس از درخشش در تیم ملی در 1991، منچستر تنها با 505 هزار پوند وی را از بروندبی خرید، مبلغی که بعدها فرگوسن از آن به عنوان ” معامله قرن” یاد کرد. 5 لیگ برتر،4 جام خیریه، 3 اف ای کاپ، 1 جام اتحادیه و 1 لیگ قهرمانان اروپا دستاوردهای او به همراه یونایتد بود. وی که بارها با واکنش های باورنکردنی ناجی دروازه منچستر یونایتد شده بود، در سال 2012، به عنوان بهترین دروازه بان تاریخ 20 ساله لیگ برتر برگزیده شد.